Πού να βασίλεψες αυγή στ΄απόσκια των φοινίκων ??
Ο κάμπος αδερφώνεται με το θαλάσσιο φύκι
Εκεί λημέριασε η ψυχή, στου ποταμιού το μάκρος
Εκεί του πάπυρου η γραφή, τ΄ανθρώπου προσκεφάλι,
Στου Νείλου την απανεμιά και στη δροσάτην αύρα
Χαλκότριχο το σώμα του στ΄απόσπερο της μέρας
Και γω, μεσούρανα ποθώ σαν άστρο τα νερά του
Να βουτηχτώ και να λουστώ, σα νάμουν φτεροπούλι
Στην οργωμένην απλωσιά και στο σταρένιο θάμπος
Έτσι με τρύγησε θαρρώ κι ο ταυροκτόνος χρόνος
Στου Νείλου την απανεμιά και στη δροσάτην αύρα
Σαν όστρακο κεραμικό, σαν πυραμίδα σκέψη !!