Είδες τον εύθραυστον αιγιαλό ν΄ακουμπά
στον ήχο της λέξης, και να τέμνει
την ασθμαίνουσα πυρκαγιά της ψυχής ;;

Είδες την κοπιαστική φορά του αινίγματος
και των αισθήσεων την αλώβητη κρίση
στην ακυβέρνητη σκια του προσώπου σου ;;

Πώς κατασέρνεται της αυγής το προσάναμα
στο γρήγορο ποδοβολητό της απόδρασής σου
και στην ανάπλαστη πέτρα τη ξάστερη ;;

Παραμονεύεις όμως,άχρονος κριτής,
την ηδονόχαρη πτώση της εσπέρας
και τ΄αγιόκρινο φως της,πριν σε κρύψει μέσα της !!

Και στο χείλος του χρόνου-πομποδέκτης-
κι΄απόλυτο ψήλωμα στα ελατοδάση,
μιας εύθραυστης κι΄ανασπάραχτης μέρας !!

Από το βιβλίο μου ΄΄Ρωτήματα Ψυχής ΄΄