Κυρίαρχος η θλίψη
η ανεργία κάνει παρέλαση
πρόσωπα δακρυσμένα
ψυχές σκαμμένες από την κατάθλιψη
χέρια απλωμένα για βοήθεια
πόδια να πάλλονται σαν εκκρεμές
παιδιά να χάνονται
σε εκρήξεις ουσιών
κι οι ασθενείς να συνωστίζονται σε εφημερίες
τα τύμπανα να χτυπούν ρυθμικά.
Μια ξαφνική και καταρακτώδης βροχή
μας εξαγνίζει στιγμιαία.
Όμως η πόλη κοιμάται
κι οι φατρίες αλωνίζουν.
Δεν ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων
οι ψυχές βοούν, κράζουν
απελπισμένα ζητούν βοήθεια
την πολυπόθητη λύτρωση.
Και εγώ περιμένω
εναγωνίως
να ξημερώσει
η ΑΝΑΣΤΑΣΗ.