Γελοίες αγάπες παγωνιών
Πρίγκηπες στην τυφλόμυγα δεμένοι
Ανταρκτικά παγωτά στην υψικάμινο λιώνοντας.
Η γη γεννοβολά ξανά, μάγμα οργής, τον εαυτό της.
Δέντρα πικρά πεισμάτωσαν, οι ρίζες πήραν να διαβαίνουν
Τα όρια της αυλής μας .
Απούσα η αρχαία υπόσχεση
–και που να φταίξαμε;
Στίλβη απατηλή στη θέση του προσώπου
Ουρά σκονισμένη και σέρνει τα ψεύδη κρυφά
Σε λαμπρούς προθαλάμους.
Στης άγκυρας τον κρίκο εμείς
Χρονοβυθομετρώντας τη συνάθροιση,
Του φρυγικού σκουφιού ανάποδα
τον άδειο πάτο…
Ενώ αντικρύ,
Στο μεσοφόρι του απογεύματος
Σαν κοτσυφιών κελαηδισμοί
Οι ανάσες των απλών
Λαλούν φιλιά καλής αντάμωσης
Πληβεία υλικά- πλούσιο κάρπισμα.
Στην πλουμιστή ποδιά σου το παιδί
Στα φυλλοκάρδια σου ήμερο πουλί
το άρωμα της καλωσύνης σου.
μαριαννα παπουτσοπούλου, Απόστιχα/ 2012, ανεκδ.
