Αφ’ ότου είπαμε το «έχε γεια» κι απ’ το κοπάδι ξεκόψαμε ψυχή μου και για αλλού ανοίξαμε τα φτερά, τί μου γυροφέρνεις την ματιά/πασπατευτά συνοδοιπόρους σάμπως και να ζητάς /μες την ερημιά; Τούτος ο δρόμος ήταν η επιλογή μου κι είπες συγκαταβατικά κι εσύ – όλα καλά… Τώρα εδώ που αντάμα περπατάμε κι όπου κι αν πάμε/μην τεντώνεις τ’ αυτιά κάπου ν’ ακούσεις ανθρώπινη λαλιά. Την φωνή άκου μονάχα της καρδιάς μου που τραγουδάει στην ζωή ώσπου να κλείσει ο λαιμός μου και σιγοντάρισέ την κι εσύ. Στην μοναχική διαδρομή μου το χέρι σου δως μου…. Κι όσο ταξιδεύει ο θεός μου βαθιά στην κεφαλή μου τα θάματα του κόσμου δεν θα έχουν τελειωμό… αλλά… βάστα με καλά στον πηγαιμό στης σάρκας να μην πιαστώ τον ιξό για ν’ αναπνέεις ψυχή μου στην κάθε ανασαιμιά μου όσο είσαι μαζί μου την πάναγνη ανάσα της μοναξιάς μου….. ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ 18-4-2015
